Even Poëzie

Nee, ik ben niet alleen
Ik voel mij door God en gebod verlaten,
alleen op de wereld, verloren en verdwaald!
Ik vind de weg door het bos niet meer.
Jaloers raak ik, op zij die wel kunnen en doorgaagaan.
Ik blijf achter, alleen en verlaten!
Afgunst is mijn deel.
Een frisse wind waait binnen, een stoel is bezet...
Even medelijden, medeleven straalt uit.
Onzichtbare tranen lekken, vanbinnen.
Onuitgesproken woorden begrepen
stilte en blikken worden verstaan.
Spontaan vertellen, contact van oppervlakkig tot diepgaand.
Een jojo van lachten, tranen, plagen, ernst.
Ik wankel maar val niet, schouders dragen mij.
Vooruit!  bevelen zij .
Vechtlust komt boven.
Ik vind het pad.
Een uitgestoken hand grijpt me vast.
Een steun!
Warmte stroomt binnen.
Nee, ik ben niet alleen.