4 september 2016

Ronquières, wij komen er aan!

De dagen ervoor konden we genieten van een zonnig weertje. En wij duimen dat ze  blauw zien opdat het op zondag ook zonneschijn zou zijn.
Maar het baatte niet! Amper 5km verder reden we al in de regen. En wat stilletjes begon werd algauw een fikse bui waar je echt doornat van werd.
Echte fietsers geven niet zo vlug op  en wij, hoofd naar beneden, sterk doortrappen op de pedalen. Aan de eerste overweg liep het ook nog even mis: de donder en onweer bracht de treinsignalisatie in de war. De slagbomen bleven daardoor netjes beneden.
De alertheid van Martine gebood ons rechtsomkeer te maken richting Edingen. Op deze manier komen we ook aan het aantal kilometers he! Na een halfuurtje konden we de hemelse douche vaarwel zeggen. Gelukkig! Allemaal goed nat maar toch blij om te fietsen tussen de bomen en op landwegen.

Bergop en bergaf, zoals het hier in de streek de gewoonte is, met telkens een mooi uitzicht gaf ons rust en genot met elkaar op stap te zijn. Al keuvelend, babbelend, pratend, lachend kwamen we zoetjes aan dichter bij ons doel. De picknickplaats was ook vlug gevonden én het was droog.
Nieuwsgierig zoals we zijn eventjes neuzen wat de andere mee had als picknick. Receptjes uitwisselen, gebruik van kruiden bespreken, toevoegen van extra groenten overleggen hoorde daar allemaal bij.

 En dan staan we aan het Hellend vlak van Ronquières. Het was er zo verlaten, we konden niks bezoeken of uitleg vragen. Door onze kennis tezamen te leggen, kwamen we tot een vrij goed geheel. Hoe zeggen ze dat? "Samenwerkende vennootschappen"?

En kijk daar liep er een "lokale" gids, die er toch iets meer van wist, rond.

Het was hm  vrij frisjes, een excuus is rap gevonden, en daarom zochten we een plek om even op te warmen. Wat kan er dan beter smaken dan een kriek, dan toch voor één iemand, uit de groep.
En er zijn er ook die (weer eens) als een landloper op stap zijn. Het dient gezegd: het was een groep die vlot met elkaar overweg konden en op elkaar konden rekenen. Er werd gezorgd dat iedereen tevreden was.
Met de geur van de mosselen nog in de neus, we hadden een halt in het enige restaurant, sprongen we terug op ons stalen ros.
De terugweg verliep even vlot en het eindpunt was in Kokejane. Daar verwelkomden wij dan onze marktkramers. Even gezellig nakaarten bij een lekker drankje, maakte deze dag tot een fijne herinnering.